Ölüm ensemizden çekil.

Bu blogu açarken sır dökmicektim, özelimi yazmıcaktım ya ama dayanamadım yine.

şimdi hayatımın dönüm noktasını anlatıyorum size.

8 Aralık Cumartesi

Günlerdir anaokulu arkadaşımla görüşmemişim, tavır yapıyor iki haftadır görüşmüyoruz size geliyorum, hazırlan dışarı çıkalım diye. O gün de hiç dışarı çıkasım yok. Gel, evde takılalım diyorum. Geliyor, akşam yemeğinden sonra dışarı çıkıyoruz.

9 Aralık Pazar

Gece geliyorum eve, yetmiyor sabahlıyorum. Sabah pazar kahvaltısı için annem uyandırırken yok etmicem uyucam ben diyip devam ediyorum. Sanırım 1 saat sonra, bir telefon geliyor. Annem hangi hastane diye bağırıyor evin içinde, babam noldu diyor?

Annem: Annem fenalaşmış, morarmaya başlamış, ambulansla hastaneye götürülüyormuş diyor.

Yataktan nasıl çıktım, nasıl giyindim de onlar çıkarken arabaya yetiştim bilmiyorum. Gözlerimi adeta hastanede açtım. Ambulanstan önce biz vardık hastaneye. Anneannem çok yorgun görünüyordu. Ambulansta müdahele edilmiş, morartılı halini görmedik. Ama peltek peltek konuşuyordu.

Anneannem 73 yaşında, by-pass hastası, aynı zamanda dementia denilen alzheimer'in bir seviye hastalığı var. Neyse bunlar önemli değil.

Annem pazartesi sabahı şehir dışına gidecekti. Teyzem kalamaz yanında, kolundan dolayı hareketlerine dikkat etmesi gerek. Bakıcısı kalacak dedi, güvenemedim o kadına, ben kalıcam gelmesin o, dedim özel odaya çıktığımızda.

Kaldım da 2 gün. İlk yatırdığımız gün hareket edemiyordu hemşireler yardımıyla yapıyordum her şeyi. Sonra annemin yokluğu, okulun varlığıyla gidemedim yanına. Bakıcısından, teyzemden aldım haberleri. İyi diyorlardı ama yetmiyordu bana.

Cuma, cumartesi ve pazar günleri yeniden gittim. Nöbeti devraldım kim yanındaysa. Pazar akşamı annem döndü. Pazartesi sabahtan yanına gitmiş. Yine gidip nöbeti devraldım. Salı günü ben uyurken hastaneden çıkmış da bize gelmiş anneannem geldi de eve neşe geldi resmen hasta olmasına rağmen.

Düşünsene öğlene kadar uyumak istiyorsun "Marpleee hadi kalk, kahvaltı edelim." diyen bir ses var. Annem dese, bırak ya uyucam dersin. Ama anneanne olunca gözleri açamıcak bile olsan kalkıp ediyorsun.

Ben ki, getir götür işleri sevmeyen biri anneannem söz konusu olduğunda içim gidiyor. Kendi işini kendi görebilmesine rağmen başında duruyorum. Bir daha fenalaşırsa korkusu. Çünkü anneannem yerinden doğrulamadığı için hastanelik olmuş. Ödem oluşmuş vücudunda. Çok da anlamıyorum ama öyle şeyler.

Cenazesine gidiyoruz sanmıştım, sanmıştık. Bugün akşam yemeğinde gelmiş diyor ki anneme, beni evime götürün. Neden diyor annem. Yük oluyorum size demiş sonra. İçim ezildi. Benim odamda kalıyor. Odama üzerimi değiştirmek haricinde girmiyorum bile. Ben kardeşimin odasında, kardeşim salonda yatıyor. Bizi sürekli merak ediyor, uyandırıyor. Yemekte biz yoksak inat ediyor. Diyelim ki anneanne bir saate gelecem diyorsun gidiyorsun. yarım saat sonra nerde kaldı bu çocuk diyor. Ara nerdeymiş, merak ediyorum diyor. Okul dışında dışarı çıkmıyorum. Arkadaşlarımla doğru düzgün görüşmüyorum. Uzun süreli evden yok olmuyorum. Buna rağmen kimse halinden şikayetçi değil.

Anneannem hastanede iyileşti, hatta hastanelik olmadan önceki halinden çok çok daha iyi bazen iyiki olmuş mu diye de geçirmiyorum desem yalan olur. Eskiden hep uyurdu, inat ederdi, yardım edelim dediğimizde yok derdi. Şimdi daha dinç, hafıza olarak daha iyi. Karıştırıyor ama anımsıyor. Öyle miydi diyor. Eskiden dediğim dedikti. Kızardı. Şimdi çok iyi.

Meğer ben anneannemi ne çok severmişim.Tanrım nolur ona bir şey olmasına izin verme. Hep bizimle olsun.