Çınar gitti, ardından her şey...

Çınar gelmeden tribe bağlamıştım zaten. Önce gelmeyecek diye, sonra benim yüzümden gelecek diye, sonra kıskançlığım yüzünden.

Emin olduğum tek şey, nolursa olsun dostluğumuza zarar gelmeyecek olmasıydı, babam kadar kaprislerime katlanan biri varsa o da Çınardır. Gayet net. Çocukluktan gelme, birlikte sorunları yaşama, kimseye anlatamadığımızı birbirimize anlatmaktan geliyor olsa gerek bizi bu kadar bağlayan.

Ben çok net hatırlıyorum, liseye şehir dışına gidip ailesi daha burdayken yurtta kaldığında fısıl fısıl konuşmalarımızı. Gecenin bir yarısı arayıp Marple çok kötüyüm diyip sessizce akıttığı gözyaşlarını. Az uykusuz kalmadık biz.

Dostluk emekti ve onca soruna ve mesafeye rağmen biz bu emeği veriyorduk, netti.

Çınar geldi, ben okuldan çıktım okulun civarında bir kafenin önünde beni bekliyordu. Sarıldık. Neyin var senin, yine tribe bağlamışsın dedi. Anlattım. Özür diledim. Unuttuk gitti sonra. İşin özü güzel bir gün geçirdik.Dolu dolu.

Akşam yemekten sonra geri dönecklerdi. Gece yarısı telefonum çaldı. Ama uzun uzun değil. Çınar'ın çaldır kapat huyu yoktur. Eğer dakikası yoksa, mesaj atar beni ara diye. Neyse merak ettim aradım, meşgule attı. Yoldayım dedi.

M: Noldu?
Ç: Kaçta uyursun?
M: Uyanığım daha.
Ç: Kaç gibi uyursun.
M: 1-2 saat daha uyanığım. (saat 00:30a geliyordu.)

1 saat geçti varınca mesaj at dedim. Geri dönmedi. Çınar şunu yapmaktan vazgeç beni merakta bırakma. dedim Antep'e yeni giriyorum dedi. İyi dedim.

Eve vardı. Aradım hemen, konuşmasak daha iyi dedi. Noluyor dedim. Canını sıkan şeyi anlattı. Çok mutsuzdu ve sorununu söylemek dışında konuşmaya yanaşmıyordu. İlk gün uzun uzun mesajlaştık. İkna etmeye, sakinleştirmeye çalıştım. Ben uyusam iyi olacak diyip uyudu sabahın 4ünde.

Ben mi? Kıvrandım, sabahı sabah ettim. Uyanır uyanmaz, tekrar mesaj yolladım. Yanıt gelmedi. Öğlen yolladım. Geçiştirdi. Akşam ufak bir kaç gelişme olduğunu ama iyiye gitmediğini söyledi. Yine konuşmadı benimle.

En son dayanamayıp, benden bile kaçıyorsun. İçine atıyorsun. Sen böyle değildin. Korkutuyorsun beni dedim. Benimle alakası olmadığını söyledi. Biliyordum. Benim kıskançlıklarım, tavrım, tribim kaprisim onu güldürürdü bazen kızdırırdı ama canını yakmazdı. Emindim buna. Ama durum ciddiydi. Çınar ilk defa benden kaçıyordu. Benden kaçan herkesten kaçardı.

Sonra dedim ki, seni aramıyorum, mesaj da atmıyorum. Sen bana dönene kadar ses etmiyorum. Ne zaman istersen, mekan, zaman, aile hiç fark etmez. Sadece dön bana dedim. İyi geceler dileyip uyudu.

Diyemedim ki, sen mutsuzsan ben de mutsuzum. Elimden beklemekten başka bir şey gelmiyor. Antep'e gitmeyi düşündüm. Ama durum buna müsait değildi. Arayıp daha çok canını sıkmak da istemiyorum. 2gündür telefon ekranına bağımlı yaşıyorum.

ben geldim, ardımdan ÇINAR geliyor!

Direksiyon sınavında kalmıştık en son, geçtim hatta tam olarak 13 günlük ehliyetliyim. Sonra bütler vardı, onlarda sırf fdler ff olmasın diye gittim ve hala fdliğini koruyor. 2dersim kaldı, yaz okulu aklar onları.

Geçen sene bu zaman ben Hatay'da okurken bunalıp Çınar'ın yanına gitmiştim malum. Sonra o gelmeden bir daha gitmicem antepe desem de dayanamayıp gitmiştim. Benim yüzümden geldiği için. Neyse ondan sonra, Çınarın sömestr tatilinin bütler harici 1.5 ay bütlere kalmazsa 2 ay oluşundan tavrım netti, ADANAYA GELİNECEK. YOKSA BİLMEM.

Bunları da anlatmıştım gerçi ama dün ben ortaokul arkadaşlarımla bi' kafede otururken, -ki o kafede CYK'yı gördüm ve öptüm!- bir telefon geldi. Çınar'ın geçen seneki yurt arkadaşı. Korktum bir şey oldu sandım, çıktım sesli ortamdan konuştum. Gülerek, ben nerdeyim bil bakalım dedi. Antepte misin dedim. Bu kadar çabuk tahmin etmeni beklemiyordum ama dedi. Ben sinirlendim, bozuldum, kıskandım. Bunları da söyledim, yanınızda olmak için neler vermezdim tarzı.

Aradan bir saat geçti Çınar aradı. benim haberim yoktu. YARIN ADANAYA GELİYORUM BEN 2 GÜN ADANADA KALACAM dedi. Sebep dedim, babası adana üstünden izmire gidecekmiş. O getirip götürcekmiş, bu sayede arabalı olacakmışız ve adanada yatılı kalabilecekmiş. İyi dedim, gel.

Dün canım çok sıkkındı. Kendimi kötü hissediyordum bu kadar baskı kurduğum için. Bir yandan da mutluydum değer verdiğini gösteriyordu bu. Sonuçta zorunda değildi ama kırmıyordu beni.

Neyse bu gece Adana'ya gelecek yarın tüm gün bizim. Okul mu? Tabii ki de ekilecek :D